Als puber had ik twee grote passies: toneelspelen en zingen.

Ik zat bij een toneelgroep waarmee we elk jaar leuke producties maakten en met een groep vrienden was ik een band begonnen: ik speelde bas (want die hadden we nog niet) en ik zong. We hebben ooit één liedje geschreven en daar is het gelukkig ook maar bij gebleven.

Als actrice werd ik de hemel in geprezen, maar mijn allereerste (en enige) optreden als zangeres met deze band was een groot FIASCO. Ik wist mezelf geen houding te geven en stond maar stom te giebelen en zonder script had ik geen flauw idee wat ik moest zeggen en doen. Die 10 koppen koffie hadden me ook niet echt goed gedaan!

Wat een ramp was het! Volgens mij zijn we na driekwart van het liedje gestopt en wisten niet hoe snel we vervolgens het podium weer konden verlaten. Maar gelukkig is al het bewijsmateriaal vernietigd en kunnen we er nu allemaal wel enorm om lachen!

Maar eenmaal op het conservatorium achtervolgde mij deze ervaring nog steeds. Wat als ik mezelf bij het volgende optreden weer geen houding weet te geven? Tot ik het begreep: ik kon simpelweg mijn 2 grote passies met elkaar combineren: zang en drama!

Als ik nu het podium betreed neem ik gewoon een rol aan. De rol van iemand ‘die wel weet hoe die moet staan’, de rol van iemand ‘die wel weet wat ie doet’, de rol van iemand ‘die het gewoon kan’! De rol van een ‘zangeres’.  En met die houding gaat alles makkelijker!

Zo weet ik me door kleine foutjes te bluffen met een smoel van ‘jaaaa, dat was ook zo bedoeld’ en teksten, ik zing een tekst zelden zoals die geschreven is, maar dat heeft amper iemand door! Als er dus eens iets mis gaat lig ik innerlijk even heel erg hard in een deuk, maar het publiek krijgt het niet vaak mee!